Toilet Première!

Hallo allemaal!

Op dit moment zit ik samen met de rest bij Gerard in Tomohon, en ik heb het koud!
De zon doet vandaag niet zo z'n best en het is maar 27 graden met een koel windje, en dat zijn we niet gewend!
Nou denk ik bij mezelf, dat mag je niet zeggen Tamara, de mensen in Nederland, die hebben het pas koud!
Maar ik zit hier toch in mijn korte broek kou te lijden, en ik hoop dat dat jullie een beetje opvrolijkt!

Volgens het vaste recept begin ik weer waar ik gebleven was.

Veel leesplezier!

Maandag 3 maart:

Tweede les van mijn derde lessenreeks.
Normaal besteed ik deze les aan fysiek spel, en een onderdeel daarvan is bewegen op muziek.
Helaas was op één of andere magische wijze was alle muziek van mijn telefoon verdwenen. Ik moest dus iets anders bedenken. Ik besloot om een les clownerie te gaan geven. Het hele huis geplunderd op zoek naar materiaal dat als kostuum of rekwisiet gebruikt kon worden, en met schmink van Luuk in de aanslag op weg naar school. Ik had alles mooi uitgestald, en de kinderen mochten hun eigen kostuum samenstellen. Allemaal een rode neus, en de les kon beginnen. Superleuk! De kinderen kwamen helemaal los, nu ze er niet als zichzelf uitzagen. Als ze goed hun best deden, mochten ze mij aan het eind van de les schminken. Belofte maakt schuld, dus aan het eind van de les werd ik helemaal ondergekliederd. De kinderen vonden het fantastisch, en waren helemaal trots op hun eigen schmink-werk.

's Avonds in de asrama zag Rianne een berichtje op facebook voorbij komen van Giovani, de jongen die mij een valentijnsbrief had geschreven.
We hebben even met hem gepraat, want hij was helemaal down.
Hij dacht aan zijn thuis, want zijn moeder was ziek. Zijn vader was 3 jaar terug overleden aan een ziekte, dus hij maakte zich erge zorgen.
Heel naar dat je zo weinig voor hem kan doen, behalve hem te troosten.
Hij ging om half 10 nog naar de kerk, om te bidden voor zijn moeder.

Dinsdag 's morgens Engels gegeven. Deze keer waren de kleuren aan de beurt. Aan het eind van de les groot succes gehad met 'ik zie, ik zie wat jij niet ziet!' Heel leuk om toch interactief met de kleuren bezig te zijn.

's Avonds bij de asrama gezeten en bij Pastor in huis karaoke gedaan. Samen met Marco en Rianne zat ik daar. Allemaal vrienden van Pastor, die Zopi drinken, en sigaretten roken, en Pastor die vol overgave zit te zingen.
Ook Jopie (die we maar zo genoemd hebben, omdat het een echt Jopie is), Vega en Stefanus (allemaal van onze leeftijd) waren van de partij.
Rianne en ik hebben onzettend gelachen om Stefanus, die normaal heel degelijk is, die iets te diep in het zopi-glaasje gekeken had. De beste jongen was plots heel spontaan, en lachte de hele tijd! Geweldig!
Ook hebben we heerlijk gebruik gemaakt van het feit dat men hier geen Nederlands verstaat, en hebben we hilarische gesprekken gevoerd, die toch niemand kon verstaan!
Laat naar huis, maar de volgende dag konden we toch uitslapen,,
dachten we..

Woensdag ochtend vroeg werden ik en Rianne namelijk wakker van het gerammel aan ons hek.
Eerst maar even geen aandacht aan geschonken, maar toen het lawaai aan bleef houden, toch maar even een kijkje nemen. Bleek dat het een tuinman was, die in opdracht van pastoor onze tuin in orde moest maken, en waarschijnlijk al een meer dan een half uur voor niks aan ons hek stond te rammelen. We hebben hem binnen gelaten en zijn maar weer in bad gegaan, tot de wekker ging.
Na een hele dag met 2 man in onze tuin gerommeld te hebben, zag die er weer netjes uit.

Donderdag ochtend werden wederom veel te vroeg uit ons bed gerammeld door het hek. Dit keer door een paar kinderen van school, die gestuurd waren om ballen te halen voor hun gymles. Ik kon het ze natuurlijk niet kwalijk nemen, maar ik heb ze de ballen mee gegeven, en ben maar weer snel onder de dekens gekropen voor zolang het nog kon.
Samen met Rianne Engels gegeven. We hebben ze hun eigen menukaart laten maken. Voordat we aan de les begonnen waren, kwam de Duits docent in de klas, en was helemaal boos op de kinderen, omdat het klaslokaal niet netjes eruit zag. (Ik vond het allemaal wel meevallen) De kinderen waren allemaal heel erg bang voor haar, en ik kon haar ook niet wegsturen. Dus toen ze klaar was, hebben Rianne en ik de kinderen een beetje opgebeurd, en een leuke les gegeven.
Een van de kinderen kwam naar voren en vroeg om een snowman. Rianne en ik snapten er niks van. Ik legde uit dat je die hier niet had, en tekende er een op het bord. Toen maakten ze ons duidelijk dat het merk van de stift snowman was. Geweldig!

Vrijdag 7 maart

Alweer de laatste les van de derde reeks. Jeetje, wat vliegt de tijd!
Mijn studenten hebben weer hele leuke scenes neer gezet. Zoals altijd was ik weer supertrots! Vooral Ignasius en Asvira hebben een topprestatie neergezet!

's Middags hebben Rianne, Luuk en ik een heerlijk patatje gescoord in een restaurantje, heerlijk!
's Avonds bij de asrama, zaten de kinderen en de pastoor lange tijd in de kerk. We begrepen niet echt waarom.
Toen zagen we dat Pastor een aantal mobieltjes ingenomen had.
Hij was erg boos. Ook vertelde hij de kinderen, dat ze vanaf de volgende week hun eigen eten moeten gaan koken, omdat hij ze lui vond, en wil dat ze zelfstandiger worden. Op zich geen slecht idee, maar daarbij kwam ook dat hij wilde dat de kinderen de volgende dag om 8 uur naar huis vertrokken, om dit thuis te vertellen.
De meeste kinderen zitten in de asrama, omdat hun ouders te arm zijn om voor ze te zorgen, en nu hoeven ze alleen maar de school te betalen.
Daarom kunnen de meeste kinderen ook niet zomaar naar huis. Ten eerste omdat ze vaak ver weg wonen, en ten tweede omdat ze geen geld hebben.
Geen geld om thuis eten te krijgen, maar ook geen geld voor de reis.

Toen wij bij de kinderen zaten, waren ze allemaal helemaal in de stress. Er waren zelfs een paar aan het huilen. Sommigen, die hun ouders konden bellen, kregen natuurlijk geen leuke reactie, want opeens moest er een extra mond gevoed worden.
Wij zaten er zelf enorm over in. Maar we stonden machteloos. Dit was iets wat typisch met de cultuur te maken had.
Ik was dan ook heel erg blij, dat de meeste kinderen zondag weer heel thuis gekomen waren.

Zondag hadden we coaching bij Gerard, in Tomohon. Ook waren er twee meiden, die door Indonesië reizen, aanwezig bij de coaching. Zij hadden de afgelopen week geholpen bij de gesprekken voor het studiefonds.
Was heel gezellig. Alleen die dag begon mijn buik ook een beetje gek te doen. 's Nacht was ik dan ook hele goede vrienden met de wc-pot, die na 20 minuten niet erg comfortabel meer zit.

Maandag was een vreselijke rotdag.
Vanuit Nederland kreeg ik ontzettend naar nieuws, en dan ben je in één keer echt aan de andere kant van de wereld.

Ik zat na het nieuws weer thuis, want ik was nog steeds ziek.
Ik ben m'n bed maar ingedoken.
Toen ik aan het eind van de middag even met Rianne buiten zat, kwamen er twee kinderen van de asrama aangerend, helemaal buiten adem. "Steven fall, you have to come now!"
Rianne en ik dachten dat het om een hoofdwond zou gaan, dus snel EHBO tas gepakt en naar de asrama.
Daar bleek het veel erger dan een hoofdwond. Steven was uitgegleden, en vol op zijn achterhoofd gevallen. Hij was al even bewusteloos.
Ik keek bij hem, legde een koud compres op z'n hoofd en probeerde hem wakker te maken. Hij reageerde niet, en z'n handen waren helemaal koud, z'n hoofd heet, en z'n hartslag enorm hoog.
Dit was niet goed.
Ik probeerde of hij op pijnprikkels of reflexen reageerde, maar niks van dat alles.
Meteen Pastor gebeld, dat hij meteen naar huis moest komen.
Wij hebben ondertussen met een paar kinderen, en een studerende jongens van de asrama steven in de microlet getild, en zijn naar het ziekenhuis in Tondano gegaan.
De ziekenhuizen zijn hier vreselijk. Echt te verschrikkelijk voor woorden.
Daar in Tondano konden ze niks voor hem doen, al meer dan 2 uur kregen ze geen reactie. Ik ging naar de arts om te vragen hoe hij er over dacht.
Hij vertelde dat hij zich ernstige zorgen maakte, hij dat dat Steven een bloeding in z'n hoofd had, en hij moest snel naar Manando (2 uur rijden), voor een ct-scan.
Pastor was er nog niet, dus wij konden niets doen.
Toen pastor er eindelijk aankwam, ging Steven samen met de student (Evan) en Yanto in de ambulance, Rianne en ik met Pastor en Djoeke erachteraan.
Onderweg naar Manado, dachten wij allemaal dat Steven het niet zou redden. Het zag er echt heel slecht voor hem uit.

In Manado aangekomen, is hij door de ct-scan geweest, en godzijdank weer bijgekomen. Het bleek dat hij inderdaad een bloeding in zijn hoofd had, maar dat hij er wel weer bovenop zou komen. Gelukkig reageerde hij weer.
Hij moest nog een poos blijven, maar is na een paar dagen weer naar huis gehaald, omdat het geld op was.
Toen hij thuiskwam, waren zijn ouders (die meer dan 2 dagen moesten reizen hierheen) bij hem, en die slapen een paar dagen in de asrama. Ik heb nog nooit zo'n liefdevol gezin gezien, er is alleen geen geld om ze bij elkaar te houden. Hartverscheurend.

Dindsdag en woensdag hebben ik en Rianne ziek op bed gelegen. Dinsdag heb ik geen les gegeven, woensdag wel.

Donderdag moesten we naar Manado naar de immigratie om onze visums te laten verlengen.
Wat een gedoe. Ze werken hier niet bepaald mee.
Om 8 uur waren we in Manado. We moesten nette kleding aan, en Gerard en Mexi gingen steeds naar binnen om vanalles te regelen.
En wij moesten wachten in de auto, op de parkeerplaats. BLOEDHEET!
Die dag heb ik ook een nieuwe primeur in mijn 20-jarige leven gehad:
DIARREE OP DE STA-WC.
Geen pretje.. Stond ik daar, met mijn nette lange jurk onder mijn oksels geklemd. Maarja, je moet wat, en alles is beter dan een bruine onderbroek.
Uiteindelijk, rond een uur of 5, was het geregeld en konden we gaat eten.
We zijn met z'n allen naar de pizzahut gegaan, en ondanks ik alleen maar witte rijst mocht van Gerard, heb ik heerlijke lasagne gegeten, dat was me het poepen wel waard!

Vrijdag weer les gegeven, weer een lesje clownerie, was heel erg leuk!
Zaterdag tot 2 uur uitgeslapen, want ik was helemaal kapot van de lange nachten op de wc. Heerlijk witte rijst gegeten, wat moet helpen tegen de diarree, maar wat heel moeilijk is om 3 keer op een dag weg te krijgen, die vieze rommel.

Vandaag hebben we dus coaching bij Gerard, en ik heb mijn beoordeling van de stage ontvangen: een Zeer Goed!
Hier ben ik heel erg blij mee! Joehoeee!
Een individueel gesprek gehad, met veel positieve feedback, dus daar ben ik heel tevreden over.

Nou Sayang Orang,
Ik wens jullie een hele fijne dag toe!
De tijd vliegt hier!

En oja,, IK MAG NAAR OEROL!! In juni mag ik met een paar klasgenoten naar Oerol, en dat vind ik heel erg leuk!
Dankjewel lieve Dreja,voor je interesse in mijn verslagen, en de leuke reacties!

Natuurlijk alle anderen die mijn verslagen lezen en leuke reacties plaatsen ook heel erg bedankt, ik ben altijd heel blij met de reacties!

Een lieve groet, uit het verre Indonesië


Liefs,
Tamm