Aku cinta kamu selamanya

Lieve iedereen.

Op dit moment zit ik weer op school.. In Nederland.
Zaterdag ben ik weer aangekomen in Nederland, en ik vind er niks aan. Het is koud, lelijk en er zijn alleen maar Bule’s!
Ik mis Indonesië vreselijk! De warmte, de prachtige omgeving en vooral de mensen. Mijn lieve kindertjes uit Tondano. Ik wordt nog overladen met berichtjes dat ze ons zo missen, en dat ze ons het liefst meteen weer terug willen, superlief!

Ik heb al veel te lang geen verslag meer geschreven, maar ik wist ook gewoon niet waar ik moest beginnen. De laatste weken waren zo heftig, dat ik niet de woorden kon vinden om het te beschrijven.
Ik kijk naar mijn vorige verslag, en zie tot mijn schrik dat die al bijna een maand geleden is, ik schaam mij diep!

Ik zal de traditie trouw zijn, en beginnen waar ik gebleven was.
Ik zet een liedje uit Indo op, en ga weer terug, in gedachten.

Dindag 18 maart
Vroeg uit bed, want vandaag gingen we naar Tankoko. Geen idee wat ik er van moest verwachten, ik wist alleen dat we naar een jungle gingen, waar apen waren. Om 6 uur vertrokken we, samen met Djoeke en Pastor. Een lange tocht volgde, door de bergen, met prachtig uitzicht. Vooral de terugweg heb ik hier van kunnen genieten, want de heenweg lag ik te slapen op de achterbank, haha!

Bij Tankoko aangekomen, zijn we met onze gids eerst een stuk het bos ingereden, om vervolgens verder te lopen. Na een paar minuten was de eerste aap gesignaleerd. Heel even konden we die zien. Toen gingen we op tocht door de bloedhete jungle. Het water stroomde met liter tegelijk uit je lijf, zo warm. Na een hele tijd lopen, en niks gezien te hebben, kwamen we bij een klimboom. Deze boom was door een andere boom, die er omheen was gegroeid omhuld, en toen afgestorven. Dus kon je van binnenuit de boom omhoog klimmen. Omhoog was heel leuk, naar beneden doodeng!

Ook hebben we nog een slang gezien, die ik vast mocht houden (de rest durfde niet). Toen de wandeltocht bijna over was, kwamen we uit bij een hele grote groep apen, supergaaf! We zaten er midden in.
Aan het eind van de rit kwamen we bij de zee uit. Luuk en ik zijn er met kleren en al ingesprongen, heerlijk!
Later hebben we nog bij familie van Pastor gegeten, en zijn we naar huis gegaan.

Woensdag gingen we met Djoeke mee om foto’s te maken in traditionele kleding. Pakken met veel schedels van apen en mensen en opgezette vogels. De kostuums van de Cakalele strijders. Ik vroeg me echt af hoe je in vredesnaam met zo’n moeilijk pak aan fatsoenlijk kan bewegen. Wel zijn er hele gave foto’s uit gekomen!

’s Middags hadden we de uitreiking van de certificaten. Super leuk! Het was een echte celebration, met een Balinese danseres, kinderen die zongen en gedichtjes voordroegen, en niet te vergeten de poco-poco dans. De uitreiking was een officiële gelegenheid, dus wij zaten daar, in onze keurige kleding, achter een lange tafel op het podium. Één voor één werden de kinderen naar voren geroepen, om hun certificaat in ontvangst te nemen. Na de uitreiking heeft Asvira nog gezongen. Voor mij heel emotioneel, omdat ik met haar een mooie band heb. Aan het eind van de middag nog een heleboel huilende kinderen, omdat dit toch een afscheid was. Emotioneel begin van het afscheid.

20 maart was Luuk jarig, dus tijd voor een feestje! We hadden speciaal voor hem een fles wijn geregeld, met heel veel moeite. Samen met een paar meiden van de asrama hadden we het huis versierd met ballonnen en sticky notes met lieve berichtjes. De meiden hadden taart geregeld.
19 maart om 12 uur kwam Luuk met Rianne richting huis. Snel alle lichten uit, en de kaarsjes op de taart aan. Surprise!!
Het was superleuk, en later kwamen ook Pastor en de jongens van de groep langs. Wij zaten aan het ontzettend kostbare wijntje te nippen, zodat we van elk slokje konden genieten. We hadden niet veel drinken in huis, omdat we erop hadden gerekend, dat iedereen de volgende dag langs zou komen. Dus bood ik de jongen naast me, Merwin, aan om een slokje van mijn wijn te proeven.
Hij nam mijn glas aan, snuifte de geur van de wijn op (ik dacht: dit gaat goed), hij zette het glas aan z’n mond…. EN KLOKTE HET HELE GLAS ACHTEROVER!! In één keer! Mijn kostbare wijntje!
Ik kon wel janken! Gelukkig was ik niet de enige die het overkwam, want even later bood Rianne een slokje aan Pastor aan. Haha! Wat een ellende!

Donderdag was Luuk dan echt jarig, samen met Ricky en Rexy, een tweeling. De dag van de party!
’s Middags begonnen we met slingers ophangen, en Luuk en Rianne hadden boodschappen gedaan.
Om 8 uur begon het feest. Een Belanda party. Zonder rijst en ander eten, maar gewoon met wat chippies en limonade. Was super leuk! We hebben heerlijk gedanst en gefeest!
Na het feest hebben we nog thuis wat gedronken met de groep, super leuk!

Vrijdag moesten we de nieuwe groep van het vliegveld halen. Na heel lang voor de ramen gewacht te hebben, kwamen ze eindelijk door de deur. Als verrassing sliepen we hun eerste nacht in het novotel, net zoals wij deden. Lekker relaxen!

Zondags hadden we de laatste kerkdienst. Een afscheid voor ons. Wij zouden met alle kinderen een Indonesisch afscheidlied zingen. Ik zag er best tegenop, omdat het echt de laatste keer in de kerk was. En omdat ik wist dat het emotioneel zou worden. De afgelopen weken waren zo snel omgevlogen. Het was allemaal zo leuk en fijn, en ik heb van geen seconde spijt.

En dan waren nu die nieuwe meiden daar, om onze plek in te nemen. Dat was echt niet leuk! Ik wilde heel leuk en aardig tegen ze doen, maar het lukte gewoon niet. Wij moesten onze kinderen,
onze broertjes en zusjes weggeven aan hun. Dat was heel moeilijk, voor beide kanten.

De mis was prachtig, daar ben ik heel erg dankbaar voor! Heel emotioneel, maar supermooi. We zijn super lief bedankt, en het zingen samen met de kinderen was een moment wat ik voor altijd zal koesteren.

Maandag gingen we schoonmaken en inpakken. Wel raar, want we hadden alles mooi versierd, en we hadden een wand met alle brieven en cadeautjes de we hadden gekregen. En nu werd alles kaal. Op zich wel goed, want nu voelde het steeds minder als ons huisje.

Om 7 uur gingen we eten, zoals altijd. Voor de laatste keer. Na het eten zeiden Mhega, Bella, Stella en Indry dat ze een verrassing voor ons hadden. We gingen met hun meet naar hun kamer. Ze hadden allemaal foto’s als cadeau en ze gingen een prachtig lied voor ons zingen, over afscheid nemen, en elkaar nooit meer zien. Heel bijzonder.
Toen ze uitgezongen waren, barstten ze alle 4 in huilen uit. Één voor een kwamen de andere meiden ook binnen druppelen, en allemaal waren ze verdrietig. Voordat we het wisten, zaten we in een kamer vol huilende meiden. Niemand kon stoppen met huilen, het werd alleen maar erger.

Toen er op een gegeven moment een paar dingen gebeurden, waardoor het uit de hand liep, hebben we het een halt toe geroepen. Ik zat op dat moment bij de jongens, waar ze ook verdrietig waren. Luuk kwam naar mij toe en vertelde dat alle meiden naar hun kamer waren gestuurd, en dat we even naar huis gingen om iedereen bij te laten komen. Dat is een heel goed besluit geweest.

Later had Pastor ook nog een bijeenkomst voor ons afscheid georganiseerd. Iedereen was weer een beetje rustig geworden.
Pastor had een gitaar, en we hebben met z’n allen gezongen. Er gingen ook een heleboel kinderen alleen een liedje zingen. Op een gegeven moment riepen ze mij ook naar voren. Ik moest ook zingen.
Eerst zei ik nee, maar later ben ik toch overstag gegaan.
Ik heb Someone like you van Adele gezongen. Op dat moment, lag alles wat ik wilde zeggen in dat liedje. Ik ben heel blij dat ik dat toch gedaan heb, hoe eng ik het ook vond.

We hadden ook een brief voor Pastor geschreven. Die hebben we die avond aan hem gegeven.

Dinsdag was de dag dat we echt weggingen. Ik kon het me nog niet voorstellen. Zo onwerkelijk dat ik hier misschien wel nooit meer zou komen. Dat kan toch niet? We hadden ook voor de kinderen een brief geschreven, met alles wat wij voelden daar in.

Om 2 uur stond Pastor onverwacht al bij ons huis, met een aantal kinderen. Meteen had ik de tranen in mijn ogen. Ik kon mijn broertjes en zusjes toch niet zomaar missen? Ik kon hen, die ik wilde beschermen en voor wilde zorgen, toch niet zomaar achterlaten? Want wie zou dat dan doen?

Ik vond het heel moeilijk om weg te moeten.
Gerard had meteen ontzettend veel haast. Heel vervelend, want ik wilde de rest van de kinderen ook nog vaarwel zeggen. Ik heb een knop omgezet, en heb bij mezelf gedacht, dit is de laatste keer dat ik ze kan zien, dus ik ga van iedereen afscheid nemen.
Ik ben ook als enige nog naar de jongens geweest om afscheid te nemen, daar ben ik heel blij om! De rest zat al in de auto.
Ik heb nog rustig afscheid genomen van de rest, en ben toen zelf ook ingestapt.

De weg richting Manado hebben we veel gehuild. Heel fijn dat Rianne naast me zat. Van haar heb ik altijd heel veel steun van gehad.

We sliepen in het Novotel. Heel raar, want je bent nog zo dichtbij, maar toch al heel ver weg.
De volgende ochtend gingen we naar het vliegveld. Pastor bracht ons met een paar kinderen naar het vliegveld. Hij had een fijn groepje uitgekozen. Marsel en Brian, want die waren die middag na ons afscheid pas weer in de asrama gekomen. En Mariani, Julita, Rya en Fidelia, die alle 4 heel erg sterk bleven.

Eenmaal in het vliegtuig was het nog niet alsof we weg waren. We waren nog in Indonesië
Toen we op Bali aankwamen, hadden we een enorme cultuurshock! We kwamen uit Sulawesi, waar geen bule’s waren, waar je niet in een hempje kon lopen, want dat was al te erotisch. En dan kwam je in Kuta, in het massatoerisme, waar het helemaal westers is. Waar schilderijen met naakte vrouwen verkocht worden, en waar je zonder moeite aan drugs kan komen. Heel heftig!

Gelukkig waren we na een paar dagen bijgekomen. We zijn er wel op uit gegaan, maar we moesten wel ons best doen om te genieten. We hebben rondgereisd, zijn veel op stap geweest, hebben gedoken, en hebben veel gezien. Bali was toch wel leuk. We zijn in Kuta, Legian, Ubud, Sidemen en op de Gili eilanden geweest.
Ik vond het heerlijk om op stap te gaan in Bali, alleen moest ik niet zoveel van die Australiërs hebben, die er heel veel waren. Ik ging liever naar de kroeg met de indo’s , veel gezelliger. Ook heel gek. We zijn Nederlanders tegengekomen. Die herken je vaak aan de Birkenstock slippers. Op gili waren er een heleboel! 2 jongens uit Heerenveen die al jaren op reis zijn, kwamen we op Gili de hele tijd tegen. Heel toevallig. Heel raar om niet meer te kunnen zeggen wat je denkt. Want nu waren er mensen die je konden verstaan.

Toen ook aan Bali een eind kwam, had ik het wel moeilijk. Ik had geen idee wat ik in Nederland te zoeken had, behalve natuurlijk de mensen. De Nederlandse maatschappij is zo verrot. En in Indonesië kon je zijn wie je wilde.

Op het vliegveld in Bali werd ik helemaal gek. Daar zat je dat. Niet meer in Indonesië, maar toch ook wel. Heel ver weg bij Tondano, maar nog wel dichterbij dan in Nederland. Ik wou Indonesië niet achter me laten.

En nu zit ik hier. Thuis. Mijn hart ligt nog in Tondano, daar zal het ook blijven.
Ik mis het daar verschrikkelijk, heb ontzettend veel heimwee. Ik snap niet wat ik hier in Nederland doe.

Tegen mijn lieve broertjes, zusjes, vrienden en Pastor en Djoeke wil ik zeggen:
Terima kasih for the beautiful time you gave me. I will always cherish the moments with you in Tondano. I miss you al so much! Aku cinta kamu selamanya! Sampai Jumpa!

Liefs, Tamm